The Pink Stones (US) Country-rock De Djoelen (Club Goezot) Oud-Turnhout - 27-03-2025 reporter & photo credits: Freddie info bands: The Pink Stones info organisatie: Goezot © Rootsville 2025

The Pink Stones? buiten een CD recensie in 2021 is deze band 'Live' voor mezelf en vele deze avond bij 'Club Goezot' nog een onbeschreven blad, al zullen de liefhebbers van Graham Parson, The Flying Buritto's en Drive-By Truckers het enige concert in België van deze band niet aan hun neus voorbij laten gaan. Dus allen richting 'De Djoelen' in Oud-Turnhout en daarvoor hadden we zelfs ons boegbeeld uit de Belgische Southern-Rock scéne gemobiliseerd in de persoon van David Ronaldo. We rolden ons eerst nog een goede 'Fatboy' om zo via de prairies van Gevarenwinkel richting de 'Country Club Goezot' te trekken.

The Pink Stones leveren een volledige portie Peach State-geplukte countryrock uit Athens, Georgia met hun album, Introducing… The Pink Stones, uit 2021 via het New West Records-label Normaltown Records betekende voor hen een nieuwe start en kon zoals nieuw debuut worden aanzien. Door elementen van klassieke kosmische country, rauwe rock-'n-roll en frisse humor en hartzeer te mengen, schrijven 'The Pink Stones' een nieuw hoofdstuk in de annalen van Cosmic American Music. In 2023 volgde dan 'You Know Who?' en dit was toen hun vierde album na 'Jimmy & Jesus' uit 2019 en 'We've Got Ourselves Together' dat ze in 2020 tijdens de pandemie op de wereld kwamen los te laten.

Als jonge student groeide 'Hunter Pinkston' op in Albany, te midden van een muzikaal gezin met een vader als drummer en zussen die gitaar speelden. Hunter vond in eerste instantie zijn ding bij de punkrock tot hij sinds het beluisteren van die bewuste single zijn muzikale leventje volledig kwam om te gooien. Voor deze "The Pink Stones" vond hij mede collaborateurs bij oud mede studenten van de universiteit maar meer belangrijker was de komst van John Neff, veteraan bij Drive By Truckers.

Deze band bestaat naast frontman en multi-instrumentalist Hunter Pinkston ook nog uit Logan Brammer, Adam Wayton, John Neff, Gideon Johnston en Neil Golden. Zo zou het toch moeten zijn want 'The Pink Stones' kwamen hier in België en Europa aan met een totaal andere bezetting en zo werd het gissen naar de namen. Namen als Mason of Michael maar hé toch ook een Adam. Het zal weer allemaal de schuld van den Donald zijn zeker? Ook van hun countryrock bleef niet veel meer overeind en dus sloegen we maar 'Mea culpa' tegenover onze rocker in het gezelschap.

Zoals gezegd was het gegeven 'Rock' in Georgia achtergebleven en hadden ze ook de 'National Hymne' van Brother Ray niet in hun setlist opgenomen. Dus geen 'Georgia on My Mind' maar wel enkel  onvervalste nummers in 3/4 maat om hier de rootsrocker van Goezot mee met te bekoren. Die van 'Goezot' hadden het bij de soundcheck al in de mot want de dranghekkens voor het podium zoals het in een echt 'Roadhouse' zou moeten zijn waren in allerijl verwijderd. Zelfs de 'Line dancers' zouden hier niet aan de bak gaan komen. Je moet uiteraard open staan voor andere genres en zo staan we misschien later op de eerste rij op 'Rock Werchter' voor ons Pommelientje maar nee, niet vanavond.

Die van 'Goezot' treffen uiteraard geen schuld want we hadden ons allemaal misschien wel laten misleiden op 'You Tube' en andere kanalen. Zelfs hun 'Let's Sit Down' uit hun 'Introducing...The Pink Stones' zou hier te overweldigend overkomen. Dus maar verder met de veel te melige country en wanneer je dan nog verwachtingen zou treffen dat countrylady Nikki Lane erbij zou zijn voor het duet 'Baby, I'm Still Here' moest op zijn honger blijven zitten. De enige waar wat energie van uit kwam was hun persoonlijke fotograaf die hun 30-dagenlange tour zou komen vast te leggen.

Wat me nog het meeste ergerde was dat deze 'The Pink Stones' het als een repetitie avondje leken op te nemen en zo luisterden we dan maar naar een song als 'Thank You Lord' of 'That's Why She Walked Away' waarbij dan toch een zeldzaam 'Twang' geluidje door de boxen galmde. Dan toch beterschap in zicht met Waylon Jennings' 'I Don't Want To Get Over You' dachten we, maar ook hier zullen ze geen 'Wurlitzer Price' mee komen te winnen bij gebrek aan de spirit van een Norah Jones en Willie Nelson. Uit hun laatste album 'You Know Who?' kregen, we dan nog 'Still Laughin Now' iets wat ons dan al was verleerd. Voor de rootsrockers onder ons is er tijdens het weekend van 6 t.e.m. 8 juni een tweede kans want dan is er 'Goezot in 't Hofke'. Blame it on the boogie...maar toch zonde van die 'Fatboy'.

Als volleerde politiekers vond de harde kern van 'Goezotters' het nog niet zo slecht maar ja die hebben dan weer een burgemeester in de rangen. Wij besloten dan maar de rest van onze 'Champagne 'n Reefer' te gaan verwerken en namen dan weer 'onze' burgemeester in de arm en zo wachten we uiteraard nog altijd op het veelbelovende 'Bal van de Burgemeester' voor wat beterschap...voilà, en nu kunnen de Vakbondsafgevaardigden en onze Politieke zakkenvullers eens allemaal de hoogste boom in en vertrekken we ondanks hun verwoede pogingen om onze vakantie te vergallen tochnog vervroegd richting 'European Blues Challenge' in Split (Kroatië). Left hand third finger! en dat is dan weer Motown soul uit Detroit City van Martha Reeves & The Vandellas...of moet het zijn van...Le monde tourne mal.